دیروز صبح یه اتفاقی توی خونمون افتاد. نمی خوام درباره اش حرف بزنم و نمی خوام که تو حتی درباره اش حدس بزنی چون حتما حدست اشتباس.
ولی همون اتفاق باعث شده که بیفتم دوباره توی ته سراشیبی افسردگی تا جایی که همون موقع که داشتم اون توهین ها رو می شنیدم هر چی که باعث خوشحالی های هرچند کوچکیم بودن (مثل زبان، کیف خیاطیم، بچه هام - آبرنگم که خیلی وقته گذاشتم کنار - توی اینستا پست نزاشتم و حتی می خواستم همه ی بازی هایی که دیوانه وار عاشقشونم پاک کنم) رو جمع کردم و امروز اصلا نخواستم که طرفشون برم و نرفتم!
تمام دیروز رو به این فکر کردم که کلاس زبانم رو کنسل کنم. هنوز دارم بهش فکر می کنم. اما احتمالا این کارو می کنم.
می خوام دوباره در وبلاگمو ببندم چون اون حرفها حتما واقعیت داشتن که تا الان هنوز هیچ دوستی پیدا نکردم و وبلاگم فقط شده نمایشگاه و من هر بار که صفحه ی آمارمو می بینم احساس می کنم بهم شده.
نمی دونم چرا همه دارن منو زیر پاهاشون له می کنن. چرا من باید با همه خوب باشم ولی همه با من بد.
اینقدر این اتفاق برام افتاده که دیگه حتی الان خودمم احساس می کنم باید خودمو له کنم که شاید کاری که اون بالا کردم دلیلش همینه. بدون اینکه بفهمم خودمم خودمو له می کنم و انگیزه هامو به خاطر بدی دیگران توی خودم می کشُم.
شاید الان به خودت بگی تو همیچینم آدم خوبی نیستی که دائم از بقیه می خوای که دوستت داشته باشن! چرا عزیزم بودم. اتفاقا خیلی هم بودم ولی وقتی همه در ازای محبت فقط بهم چاقو زدن دیگه چیزی ازم باقی نمونده.
این تصمیمیه که با خودم گرفتم. دیگه نمی خوام برای کسی خوب باشم. دیگه برام مهم نیست که برای پستهای دوستام توی این دنیا نظر بزارم که ناراحت نشن. واقعا دیگه اهمیتی نمیدم.
خلاصه ی حرفام اینه که دیگه دلم نمی خواد از خودم برای کسی مایه بزارم مگه اینکه یکی پیدا بشه که این حالِ بدو ازم دور کنه. گوشِ حرفام باشه. ازم بخواد به خاطرش مثبت فکر کنم. هر وقت که ناراحت میشم فقط به اون فکر کنم. ولی خب از اونجایی که منم، قطعا اگه کسی بعد از خوندن این پست بخواد نظر بزاره فقط توهین و بد و بیراه میزاره.
درباره این سایت