.•*روزی روزگاری رینی*•.

چند شب پیش بالاخره اینو دیدم 

دیگه همه می دونن که من چقدر عاشق دنیای مار.ولم و امروزم که داشتم تریلر جدید انتقامجوهای چهار رو می دیدم با هر صحنه اش اشک جمع میشد توی چشمام. از بس که عاشقم، یعنی اشک شوق بودن 

به هر حال، این خیلی قشنگ بود. یعنی حتی اگه هیچی ازشون نمی دونی هم حسابی سرگرم میشی باهاش.

من به شخصه از بیشترین چیزیش که خوشم اومد و چشمام بهش خیره بود جلوه های تصویریش بود. یعنی همون پایه و اساس انیمیشنش. خیلی خاص و ناب بود. مخصوصا اینکه خیلی به گرافیک یک صفحه ی کتاب مصوری وفادار بود و توی تمام صحنه ها متوجه میشدی که این ماجرا از دل یه کتاب مصور بیرون اومده.

و اما من خیلی باهاش گریه کردم چون من کلا با احساسم ولی از وقتی پیتر دنیای 616 وارد قصه شد من همش هر هر میخندیدم و می گفتم خدا نکشتت بچه! 

اینم بگم که از همون خط اولی که نوآر اومد (همون سیاه سفیده) دیوونه اش شدم  صداش خیلی باحال بود و بعد خواهرم گفت نیکلاسه! و گفتم اِ! نمی دونستم، گفتم چقدر قشنگه  از همه بهتر بود کارش  و خیلی روی کاراکترش نشسته بود.

خلاصه، اگه دوست داشتی حتما نگاه کن. من توصیه ای نمی کنم.

من جدیدا فهمیدم که آدم اگه سعی کنه هر چه بهتر تمام جوانب خودش رو بشناسه کمتر هم توی زندگی دچار مشکل و از همه بدتر فروپاشی عصبی و شخصیتی میشه.

من خودم به شخصه همیشه فکر می کردم یه فرد خاص و عجیبم و اصلا مثل من در دنیا وجود نداره تا اینکه یه روز کاملا اتفاقی چشمم افتاد به یه مقاله درباره ی درونگراها و هر چقدر بیشتر میخوندم بیشتر دلم می شکست چون تازه توی سی سالگی بود که فهمیدم تمام رفتارهای من چه غلط و چه درست برمی گرده به درونگرا بودنم و تمام توهین ها و تحقیرها و قضاوت های اطرافیانم در حقیقت کاملا غلط و نا به جا بوده و من توی تمام این سالها تحملشون کرده بودم اونم به اشتباه. و از اون روز تصمیم گرفتم که خیلی بیشتر از قبل سعی کنم خودمو بشناسم اونم به کمک خوندن کتاب های روانشناسی و تست های فان!

امروزم اتفاقی وارد یه سایتی شدم و سه تا تست فان زدم که نتایجشون واقعا برام جالب بودن.

چهارشنبه ای ساعت دو با مامانم و خواهری رفتیم خرید، بعد از گذشت یکسال!

پارسال که رفتیم شبش اون زله هِ اومد که مردم تا صبح تو خیابونا بودن. خدا رو شکر ایندفعه که زله نشد ولی دیشب یهویی نصف شبی فکر کردم زله شده روی همین حساب 

 تا ساعت شش و خرده ای هنوز بیرون بودیم و کلا هم سرپا و من دیگه واقعا داشتم می ترکیدم از کف پای صاف و پیاده روهای ناهموار.

راستش همچین خریدی هم نکردیم ولی نزدیک سیصد و خرده ای شد همش روی هم. بس که همه چی گرونه والا. خانه کاشانه که قربونش برم من.

به هر حال، اونا خریدای منو خواهرمه. الان که داشتم عکسشو میذاشتم گفتم خریدای ما رو نگا کن یه مشت تلک و پلک الکی. حالا بقیه ی دخترا 

من از خرید همین چیزهای به ظاهر الکی واقعا بیشتر شاد میشم تا خرید هفت قلم لوازم آرایش و مانتو و روسری و کفش و از اینجور دغدغه های دخترای مردم!

ولی مامانم سر لاک خریدن خسیسی کرد نمی دونم چرا. اون خرگوشا رو هم خواهرم از سر لج برداشته که البته گرونم نبودن.

وای خدا ولی اون دوتا دفترچه کوچولوها رو می بینی؟ توشون استیکره اینقدر خوشگلن که نگو و خیلی پشیمونم که چرا اون یکیشونم برنداشتم 

آخه می خوام برای خودم بوجو یا همون بولت جورنال درست کنم از این چیزا که داشته باشه آدم خیلی خوبه و کمک می کنه که روحیه ی بهتری داشتی باشی. اون چسبهای واشی رو هم برای همون خریدیم که متاسفانه از شانس بد من همون دو مدل رو داشت و بقیشون هم خیلی زشت بودن و هم گرون.

متاسفانه خواهرم از لومی که خریده راضی نیست (همون جعبه صورتیه) یادم نیست از چیش ناراحت بود ولی می گفت قبلیه بهتر بود و نمی دونم چی چی!! یادم نیس خب!

و اما قشنگترین خریدمون هم اون سه تا گردنبنداس که خودم به شخصه مال خواهرمو که اون وسطیه باشه کلی گشتم تا یه خوبشو یافتم و مال من اون ستاره ایه اس که همون یه دونه بود و اون جغده رو هم کادو تفلدی خریدیم برای مامانمون و بعد مثل مسخره ها اومدیم خونه گذاشتیم توی جعبه تزئینی و بهش دادیم و اونم مثلا شگفت شد  بعدشم یه کیک خوشمزه خوردیم  خواهرم می گفت مردم توی خیابون هی جعبه ی کیکمون رو نگا نگا می کردن! وا.

و بازم اما. من هر بار بهم ثابت میشه که اصلا از خرید پارچه لذت نمی برم. اصلا ـِ اصلا. قیمتاشونم که. بعد اونوقت جمعیت حاضر رو باید میبودی می دیدی. بعد مردم مینالن نداریم!!!! خدااااااا ما که هر دوبار فرار کردیم وقتی قیمتها رو می فهمیدیم. ریون قرمز منم که طلسم افتاده و هیشکی نداره 

دیگه چی بگم؟

الانم از همون شب تا الان تمام عضلات پاهام گرفته . انگار نه انگار که من یوگا کارم. همش این ماهیچه ها آبروی منو میبرن. البته الان خیلی بهترم. شب اولی که اصلا حتی نمی تونستم بشینم. البته می دونی چهار ساعت برای یکی مثل من با کف پای 100% صاف و کف سفت کفش همچینم عجیب نیست این همه گرفتگی عضلات.

دیگه همینا.

 من هیچ وقت خرید عید نمی کنم! و اینا هم برای عید نبودن.

حالا که مُردی این فرصت گیرم اومده که باهات حرف بزنم چون می دونم که الان می تونی بشنوی. پس گوش کن:

عمه ی گرامی!

بچه که بودم همیشه دلم می خواست وقتی که بزرگ شدم مثل تو بشم. با اینکه تو چیز خاصی هم نبودی ولی دلم می خواست مثل تو مستقل باشم و با دوستام برم مسافرت ولی خب حالا که اصلا اینطور نشدم.

بچه که بودم خیلی دوستت داشتم و اصلا نمی تونستم بفهمم چرا مامان پشتت حرف میزد. عاشق این بودم که بیای پیش ما بخوابی. عاشق اون روزهایی بودم که بهمون زبان یاد میدادی. مبل میزاشتی توی پشت بوم و تا شب خوش می گذروندیم. یا حتی شام پیش ما بودی همیشه. تو تنها کسی بودی که وقتی بابام مُرد برام هدیه خریدی تا مثلا غصه نخورم. تو تنها کسی بودی که بهم یاد دادی نبش چیه و یه دسته پول چندتا اسکناس توش داره.

ولی بعدش همه چی خراب شد. یعنی خودت خرابش کردی.

همیشه فقط عاشق دختر ف بودی. انگار که فقط اون برادرزاده ات بود. واسه اون بافتنی می کردی. باهاش انگلیسی حرف میزدی. می رفتی خونشون. اصلا انگار منو خواهرم برات نامرئی بودیم. از اون طرفم پسرهای م . هیچ وقت یادم نمیره فکری که من هشت ساله توی سرم داشتم وقتی داشتم برات آباژورت رو توی خیابون میاوردم که بدیش به اون برادرزاده هات که خودشون بابا داشتن ولی من نداشتم. توی دلم می گفتم اونی که بابا نداره منم چرا همه ی توجه ات به اوناس. اونا بابا دارن. چرا حواست به من نیست.

هیچ وقت یادم نمیره اون موقعی رو که هفت سالم بود و بزور می خواستی با مامانم لباس تنم کنی و ببری خونه ی عموت و گفتم نمیام. گفتی نمیشه تنها بمونی و گفتم نمیام بابام مراقبمه و تو خیلی ساده گفتی زر نزن!

یادته وقتی بابام مرده بود و دچار بحران و عقده ی روحی شده بودم و از دوستام ی می کردم تو به جای اینکه دنبال راه حل بگردی فقط چغولیمو به مامانم کردی و بعدشم دیگه هیچی. حتی برات مهم نبود.

یادته هر شب سر سفره ی ما غذا میخوردی؟ یادته زن داداشت ازت پرسید که سر سفره ی یتیما میشینی چیزی هم میخری بزاری توی سفرشون؟ و تو به دروغ گفتی آره گوشت و مرغ میخری؟!!! چطور تونستی اینقدر راحت دروغ بگی؟ مامانم می گفت اون موقع ها یعنی خیلی قبلترها بابای منو نصف شب می کشیدی میبردی خونه ی م و یخچالشون رو پر می کردی. چرا همیشه اونا برات مهم بودن نه ما. مگه ما چیکارت کرده بودیم؟

مامانم میگه ما دنیا اومده بودیم هم تو ما رو دوست نداشتی. فقط وقتی گریه نمی کردیم دوتا موچ موچ می کردی و میرفتی و حتی کهنه ی خیسمونم عوض نمی کردی وقتی دست مامانمون بند بود دیگه چه برسه به بغل.

بعدش هم که سیزده سالم شد تا همین که بابات مُرد ما رو از خونه انداختین بیرون اونم وسط امتحان های خردادمون. هیچی هم بهمون ندادین جز یه میلیون که اونم سال بعدش خواستی و دیگه رفتی که رفتی.

یادته چقدر به مامانم بی احترامی کردی. یادته گفتی دیگه ما رو نمی خوای.

همیشه هر وقت مدرسه تموم میشد و میومدیم توی خیابون من همش دور و برمو نگاه می کردم چون امید داشتم که میای. چون فکر می کردم دوستمون داری و اون حرفها رو الکی زدی. ولی هیچ وقت ندیدمت. تمام سه سال راهنمایی رو با این حس گذروندم که بالاخره یه روز میای ولی نیومدی. حتی وقتی چهار سال بعدش دانشجو شده بودم به خودم می گفتم حتما توی رومه ها دنبال اسمم می گردی ولی هیچ وقت ندیدمت. تا اینکه یه روز بالای پل هوایی به خودم گفتم اگه واقعا می خواست همون چند سال پیش که می دونست مدرسه ام کجاست میومد و دیگه فراموشت کردم تا جایی که چهار سال پیش وقتی 26 سالم بود دختر خاله ی مامانم گفت شما با عمتون رفت و آمد ندارین و من فقط مثل بز نگاهش کردم چون اصلا نتونسته بودم جمله اش رو درک کنم. نمی دونم چرا ولی انگاری که اسم عمه از فرهنگ لغتم پاک شده بود چون برای چند لحظه اصلا نفهمیدم که چی گفت. و اون موقع بود که دلم به حال خودم سوخت.

دیشب نفهمیدم چی شد اولش اصلا برام مهم نبود وقتی داداشم از بیرون اومد و گفت تو مُردی. فقط توی دلم سنگین شد مثل بیشتر وقتهای دیگه. ولی بعد کم کم گریه ام گرفت. اولش فکر کردم به خاطر توئه ولی بعدش فهمیدم که نه اشکام به خاطر خودمه. برای خودم گریه کردم از اینکه تو اینقدر سرد و بی احساس از کنارمون گذشتی ولی من هنوز توی دلم برات احساس داشتم. من خر بیشعور هنوز ته دلم دوستت داشتم و در آرزوی این بودم که یه روز برگردی و بگی گذشته ها گذشته و دوباره با هم باشیم ولی خب نشد. آبجیم میگه هیچ وقت تو رو نمی بخشه و اینجاس که من می فهمم که من با بقیه فرق دارم . من متاسفانه خیلی احساسیم ولی رو نمی کنم و تو دیگه الان می دونی.

بعد از این یادداشت منم کاری رو می کنم که تو توی این همه سال باهام کردی. فراموشت می کنم انگار که اصلا هرگز وجود نداشتی.

دیروز دوباره یه چیز جدید رو توی زندگیم تجربه کردم که طبق معموله همیشه با شکست مواجه شدم!

خیر سرم موهامو حنا گذاشتم که قوی بشن و کمتر بخاره ولی فقط کف کله ام نارنجی شد و سفیدام و یه ذره هم خارشم بهتر نشد.

خیلی بد شده خیلی. دلم خوش بود قشنگ میشه.

+ دیشب شام خامه خوردم و نصف شبی حالم بد شد و نیم ساعت توی دستشویی گیر کردم! الان هنوزم احساس دل پیچه دارم.

قبلا هم یه بار رولت خورده بودیم بعد از سر بوقی که حال هممون بد شده بود. نصف شبی رفتم یواشکی عرق نعنا برداشتم و خوردم و تا نزدیکای هشتم بیدار بودم.

خامه اش کاله بود. همیشه پگاه میخوردیم.

امروز کلا موودم خراب بود.

جدیدا شیوه ی زندگی مجازیمو عوض کردم و خودم دست به کار شدم و میرم پیش بقیه با این تفاوت که من براشون کامنت میزارم و فقط نمی کنم و برم.

بعد چیزی که برام جالبه اینه که هیچ وقت هم برای همون پست اول نظر ننهیدم و اونی رو که بیشتر باهاش ارتباط برقرار کردم رو انتخاب کردم.

بعد دوباره، به خودم میگم که چرا من واقعا شروع به حرف زدن نمی کنم. حتی اونایی که ادعای دوستی باهام دارن هم هیچی از خودم نمی دونن واقعا. هیچیه هیچی حتی دریغ از یه کلمه. نمی دونم چرا اینقدر از نوشتن می ترسم. چرا همش این دست اون دست می کنم و آخرشم هیچی. آدم بخواد بنویسه روی قسمت های خالی رومه هم می تونه بنویسه ولی من مدام بهونه ی چیزای مختلف برای خودم می گیرم که نه باید اینطوری باشه اونطوری باشه و بعد آخرشم هیچی به هیچی.

می دونی من اصلا شبیه وبلاگم نیستم. اصلا اصلا. یعنی هر کی که بیاد اینجا احتمالا فکر می کنه من کلا توی یه فانتزیه دیگه دارم زندگی می کنم و کلا هیچی حالیم نیست ولی اصلا اینطوری نیست. اینقدر حرف و تراژدی توی قلبم ریخته که می دونم دیگه آخرش می ترکم.

از یه طرف دیگه نمی دونم چرا اینقدر اصرار دارم به نوشتن و خالی کردن خودم وقتی که اصلا نمی تونم همون قدم اول رو بردارم.

همش از تکرار دوباره ی همه چی توی ذهنم نگرانم و می دونم که افسرده تر میشم ولی همش یه حسی بهم میگه که باید همه چی رو بنویسم تا هیچ وقت فراموش نکنم.

حالا کی قراره این اتفاق شروع بشه نمی دونم.

سرانجام بالاخره بعد از مدتها تلاش موفق شدم مورد علاقه ترین کتاب زبانهامو کامل کنم!

دیگه به خودم قول دادم شروع کنم به خوندن و در عمل ببینم که دارم پله ها رو یکی یکی میرم بالا.

می دونم که المنتاری و بگینر برای من خیلی ساده ان ولی عیب نداره می خوام از همون اولش شروع کنم که اگه یه وقت نکته ای بود که من بلد نبودم اونو هم یاد بگیرم 

و اما.

اون سه تا کتاب فقط مخصوص گرامرن در سه سطح که من از سطح اول میخونم.

حالا از اینجا به بعدش توی ادامه مطلب.

می دونی چیه؟

من اینقدر شوق یادگیری زبان دارم که همه چیم تو همه چیم قاطی شده.

برای همین دارم تلاش می کنم که براش برنامه بچینم تا هدفمندتر جلو برم.

یه جورایی دو روزه کلا ویرم گرفته که برای زندگیم برنامه بچینم. نمی دونمم چرا. ولی شروع برنامه چینی برام خیلی سخته.

می دونی چیه؟

من کلا یه آدم افسرده ام و صد البته تنها. هیچ انگیزه ای هم ندارم. چه تو اجتماع چه توی خانواده چه توی خلوت خودم. شکر خدا که هیچکسم توی زندگیم نیست که دو زار مرهم روی زخمام بزاره و کمکم کنه که از جام بلند شم. می دونی چرا نیست؟ چون اون آدم همیشه خودم بودم برای بقیه. اتفاقا دیشب هم یه خواب با همین موضوع دیدم. بی خیال.

خلاصه که می خوام برنامه داشته باشم توی زندگیم . حالا فکر نکنی چیو میگما.

مثلا برنامه برای ورزش شبانه، خوندن زبان، خیاطی، اگه بشه تمرین آبرنگ و نقاشی و از این چیزا نه از اون برنامه های گنده.

حالا خوبه بنظرت؟

سوالی که برام مطرح شده اینه که دقیقا چند نفر هر روز به اینجا سر میزنن؟

دلم میخواد بدونم چندتا خواننده ی خاموش اینجا هست.

هر کی که خاموشه و بیشتر  از ده بار به اینجا سر زده لطفا این پست رو لایک کنه. صرفا می خوام بدونم. غیر خاموشا نکنن لطفا!

البته امیدوارم بدونی لایکش کجاس. همین پست رو توی یه تب دیگه باز کن.

بعدا میگم موضوع چیه.

اینجی شاید باور نکنی ولی من بعد از مدتها دوباره اشیای پنهان بازی کردم اونم چی!!!! داستان تاریک 

این شماره ی چهارده و فهمیدم که از ده تا اینو اصلا برات اینجا نزاشتم 

میزارمشون توی ادامه ولی الان هیچی از قصه هاشون یادم نمیاد و می خوام دوباره بازیشون کنم و اون موقع برات دربارشون می نویسم.

ولی این یکی که البته جدیدترین نیست و دیدم که یه شماره ی بعدش هنوز توی تور.نتم خوابیده، قشنگ بود و فقط گرافیک کاراکترها خوب نبود وگرنه داستان و هیجانش خوب بود. من اصلا از هینت استفاده نکردم 

خب حالا برو ادامه اش.